Ankthi shpesh është i padukshëm, por prek shpirtin në heshtje,/Shkruan:Mrs.Nazmije GASHI,psikologe

Ai fshihet pas buzëqeshjeve, fjalëve të zakonshme dhe hapave të përditshëm. Është një ndjenjë e heshtur që shtrydh shpirtin, por gjithashtu një sinjal që trupi dhe mendja kanë nevojë për kujdes.

Në pamje të parë gjithçka duket e qetë. Njerëzit ecin pranë njëri‑tjetrit me buzëqeshje të lehta, me fjalë të zakonshme, me hapa të rregullt. Por pas atyre fytyrave të qeta, shpesh fshihet një botë e trazuar, një peshë e padukshme që shtrydh shpirtin. Ky është ankthi i heshtur, i padukshëm, por i pranishëm në çdo rrahje të shpejtuar të zemrës.

Ankthi nuk bërtet. Ai shfaqet në heshtje, në mendime që vërshojnë pa fund, në pyetje që nuk marrin përgjigje, në një frymëmarrje të cekët që duket sikur të mbyll në një kafaz të padukshëm. Është frika nga diçka që s’e emëron dot, një pasiguri që të gërryen pa zhurmë. Shumë njerëz ecin çdo ditë me këtë barrë. E fshehin nga frika se mos keqkuptohen, gjykohen apo duken të dobët. Por trupi e ndien lodhjen pa arsye, tension i përhershëm, zemër që rreh shpejt, mendime që nuk pushojnë.

Por ankthi nuk është gjithmonë armik. Ai është një sinjal. Një mënyrë me të cilën trupi dhe mendja tregojnë se diçka kërkon vëmendje. Është thirrja për të ndaluar, për të dëgjuar veten, për të kujdesur shpirtin e lodhur. Kur e fshehim dhe e mohojmë, ai rritet. Por kur e pranojmë, kur guxojmë ta ndajmë me dikë, ankthi humb pak nga fuqia e tij.

Çdo ankth ka një rrugëdalje. Mund të lehtësohet me frymëmarrje të vetëdijshme, me fjalë të thjeshta të ndara me një njeri të afërt, me kujdes për mendimet dhe trupin. Mund të zbutet kur mësojmë të jemi të butë me veten, të mos kërkojmë përsosmëri, por prani dhe qetësi.

Ankthi i fshehur është një kujtesë se jemi njerëz, të brishtë, por edhe të fortë. Edhe pas natës më të errët, gjithmonë lind një dritë që sjell qetësi. Mos harro se ankthi nuk të përcakton. Ti nuk je vetëm frika, tensioni apo mendimet e lodhshme. Brenda teje ka forcë që ndoshta nuk e ke zbuluar ende. Ka dritë që pret të dalë, ka qetësi që mund të rikthehet hap pas hapi. Edhe në ditët kur duket e pamundur, kujto se çdo ndjenjë është e përkohshme. Edhe stuhia më e fortë qetësohet.

Mos ki frikë të kërkosh ndihmë, të flasësh, të ndash atë që ndien. Nuk është dobësi të pranosh se ke nevojë për dikë, është guxim. Dhe mos harro të jesh i butë me veten. Ti meriton qetësi.

“Edhe kur ankthi duket si një stuhi e pafund, mos harro se drita e qetësisë ekziston brenda teje. Hapi i parë është ta pranosh veten me butësi.”/QendraPress/