Kur shpirti flet pa fjalë ;Shkruan; Mrs ,Nazmije GASHI, psikologe

Ka ditë kur brenda nesh ndizet një turbullirë e pashpjegueshme. Zemra rëndohet, mendja endet, trupi sikur nuk gjen vend. Nuk ka një arsye të qartë, as një ngjarje konkrete. Thjesht… një parehati që nuk dihet nga vjen.

Në psikologji, kjo përzierje emocionesh shpesh lidhet me ankthin e paidentifikuar, me lodhjen mendore, ose me tensionet e vogla që grumbullohen çdo ditë pa u vënë re. Ndonjëherë është trupi që sinjalizon se diçka nuk është në ekuilibër; ndonjëherë është zemra që kërkon të dëgjohet, por fjala i mungon.

Këto ndjenja të pashpjegueshme nuk janë shenjë dobësie. Përkundrazi, ato tregojnë se brenda nesh ekzistojnë shtresa të thella që ende nuk i kemi zbuluar plotësisht. Shpesh, pikërisht ato çaste të paemërtuara na shtyjnë drejt një njohjeje më intime me vetveten.

Në vend që ta luftojmë këtë gjendje, mund ta pranojmë si një ftesë për reflektim: “Çfarë më shqetëson? Çfarë më mungon? Çfarë po mbaj të fshehur brenda vetes?” Ndonjëherë përgjigjja shfaqet ngadalë, ndonjëherë mbetet e paqartë, por vetë procesi i kërkimit na sjell qetësi.

Është njerëzore të mos kemi gjithmonë përgjigje. Është njerëzore të ndjejmë pa ditur pse. E rëndësishme është të mos e shohim këtë si faj, por si pjesë të peizazhit të brendshëm që na bën unikë.

Sepse edhe parehatia e pashpjegueshme është një gjuhë, një mënyrë e shpirtit për të na folur, kur fjalët mungojnë./QendraPress/