Fmijët që më mësojnë të kuptojmë botën ndryshe:- Shkruan Mrs- Nazmije GASHI-Psikologe Shkollore dhe Klinike

Nga përvoja ime si psikologe shkollore dhe klinike

Në punën time të përditshme me fëmijët, mes zhurmës së korridoreve të shkollës dhe heshtjes së dhomës ku zhvillojmë seanca, kam mësuar se ata janë mësuesit më të sinqertë të jetës. Çdo ditë më tregojnë se bota nuk kuptohet gjithmonë me mendje, por me zemër.

Nuk është mësim teorik, as i planifikuar; vjen nga sytë, nga ndjesitë, nga mënyra e tyre e pastër për të përjetuar jetën. Ata nuk kanë frikë të qeshin me të madhe, të qajnë pa u fshehur apo të thonë “nuk dua” me guximin e një ndjenje të vërtetë. Në këtë sinqeritet që ne të rriturit shpesh e humbasim, fillon mësimi më i rëndësishëm: të shohësh botën ndryshe.

Çdo fëmijë është një histori më vete, një univers që kërkon të dëgjohet. Njëri flet pak, por vizaton shumë; tjetri ngrihet shpesh nga vendi, sepse trupi i tij nuk duron dot ngurtësinë e rregullit; një tjetër më shikon gjatë, pa thënë asgjë, por sytë e tij tregojnë gjithçka. Në çdo sjellje dhe në çdo detaj fshihet një ndjenjë, një nevojë, një histori që kërkon hapësirë.

Psikologjia më ka mësuar të kërkoj kuptimin pas sjelljes; fëmijët më kanë mësuar të ndiej përpara se ta kuptoj. Ata të mësojnë të mos gjykosh. Nuk e masin njeriun me nota, tituj apo moshë. Të pranojnë nëse ndien që je i vërtetë, nëse i sheh pa paragjykim dhe i dëgjon me kujdes.

E ndoshta ky është thelbi i punës sonë me ta: të jesh njeri përpara se të jesh profesionist. Fëmijët nuk kërkojnë përsosmëri, por praninë e ngrohtë të dikujt që i sheh me dashuri.

Ka momente kur një fëmijë që refuzon të lexojë më fton të kuptoj frikën e tij nga dështimi, apo kur një fëmijë që ngacmon të tjerët më tregon mungesën e një përqafimi. Në çdo reagim, sado i vështirë të duket, ka një arsye emocionale që pret të kuptohet. Nëse dimë ta dëgjojmë, jo vetëm me veshë, por me ndjeshmëri, ajo sjellje kthehet në një urë komunikimi, jo në mur.

Në fund të ditës, kur ndonjë fëmijë më afrohet, më përqafon, apo më thotë me sinqeritet “më ndihmove sot”, e kuptoj se ndikimi më i madh nuk vjen nga fjalët, por nga mënyra si ke qenë aty, e pranishme, e qetë, e ndjeshme. Ata më kujtojnë se çdo njeri, pavarësisht moshës, ka nevojë të ndihet i parë, i dëgjuar dhe i pranuar.

Fëmijët më kanë mësuar se bota nuk është gjithmonë për t’u analizuar, por për t’u ndier. Se gjërat më të rëndësishme ndodhin në heshtje, dhe ndonjëherë mjafton një vështrim, një buzëqeshje apo një përqafim i vogël për të ndryshuar diçka të madhe. Ata më kanë mësuar se shërimi fillon me ndjeshmërinë, me gatishmërinë për të parë të mirën, për të falur dhe për të kuptuar pa kërkuar gjithmonë shpjegim.

Në fund, janë fëmijët ata që më mësojnë të jem më shumë njeri. Në sytë e tyre gjej pasqyrën më të pastër të jetës, të thjeshtë, të brishtë, por plot dritë. Çdo herë që e shoh botën përmes tyre, ajo më duket pak më e butë, pak më e vërtetë, pak më njerëzore./QendraPress/