Çaste poetike me poetin:-Ismail Nuhi ALIU
LITURGJIA E FJALËS
——————————–
Në këtë kohë
fjala ecën me shpejtësinë e dritës,
por peshën e ka harruar diku pas nesh,
si një gur i rëndë që s’merret dot në xhep.
Çdokush ka një skenë,
një dritë mbi ballë
dhe një mikrofon që nuk pyet
nëse mendimi është gatuar apo ende i papjekur.
Rrjetet janë tregje,
ku shiten ide pa faturë,
emocione me skadencë
dhe ego që maten me klikime.
Dhe megjithatë,
kjo hapësirë e hapur është edhe fitore:
sepse fjala nuk është më privilegj,
por frymëmarrje.
Inteligjenca artificiale
erdhi si një shkop për gjuhën e çaluar,
si një protezë për mendimin që ndiente shumë
e nuk dinte si të ecte drejt fjalës.
Jo çdo njeri lind shkrimtar,
por çdo njeri lind me një plagë
që kërkon emër.
Por çdo fitore
lë pas një hijë.
Sot fjala nuk pyetet më çfarë thotë,
por kush e ka shkruar vërtet.
Dyshimi është bërë refleks,
si një pasqyrë e thyer
ku shohim jo tekstin,
por frikën tonë nga thellësia.
Kur skepticizmi shndërrohet në cinizëm,
ai nuk mbron të vërtetën —
e helmon.
Sepse atëherë mohohet jo makina,
por njeriu.
Shkrimi i vërtetë
nuk është renditje fjalësh.
Është gjurmë kohe,
është histori e brendshme,
është plagë që ka mësuar të flasë pa bërtitur.
Stili nuk lind brenda natës.
Ai rritet si njeri:
me lexime, me dështime,
me heshtje të gjata
dhe kthime nga vetja
kur bota bëhet shumë e zhurmshme.
Shumë vite shkrimi
nuk janë arkiv —
janë biografi.
Një ditar i hapur
ku mendimet plaken,
iluzionet bien
dhe bindjet rindërtohen mbi rrënoja.
Lexuesi i vërtetë
e njeh dorën që shkruan.
E dallon frymëmarrjen,
ritmin, kthimet e vazhdueshme
te të njëjtat pyetje
që ende kërkojnë përgjigje.
Makina nuk di të rritet me lexuesin.
Nuk di të humbasë iluzione.
Nuk di të mbajë përgjegjësi për fjalën.
Koha, po.
Koha nuk mashtrohet.
Ajo i harron shkrimet e zbrazëta
dhe ruan ato që peshojnë.
Prandaj fjala që buron nga njeriu
nuk ka nevojë për mbrojtje.
Mjafton të jetë e ndershme.
Dhe kjo,
në fund,
është e vetmja inteligjencë
që mbetet njerëzore.
#ismail aliu
/QendraPress/
