Çaste poetike me poeten;-Elmije AJAZI

SHTATË MOTRA – NJË ZEMËR

——————————————

Nga i njëjti diell lindën shtatë rreze

secila ngjyrë shkëlqen me të njëjtën dritë

Shtatë zemra rrahin në një ritëm të njëjtën ditë

si një melodi që nuk shuhet

edhe kur nata flet me botën

Njëra është det i qetë që mban thellësi sekretesh

tjetra flakë që ngroh edhe stuhitë e jetës

Njëra shëron me lule pranvere

tjetra mbron si mali që nuk përkulet para erës

Kur dielli perëndon ne takohemi në të njëjtën strehë zemre

të lidhura nga rrënjët që ruajnë në thellësi gjakun

Buzëqeshim derisa qielli të bëhet dritë

qajmë heshtjen si shiu në retë e natës

Këtë natë kemi veshur ëndrrat me fustan sekretesh

dhe kemi ndërtuar një botë pambarim

të vogël të ngrohtë më të pasur se çdo mbretëri.

Kur njëra uron, gjashtë të tjera shtrijnë duart n’perqafim

kur njëra hesht gjashtë zëra urojnë me mallëngjim

Kur bota na përplas

ne bëhemi si degët e një trungu të lashtë –

të forta të bashkuara për çdo ditë

Mos pyet kush është më e fortë

se forca jonë është shkrirë shtatë pjesë në një

dhe rrah në një të vetme zemër

Kur motrat janë shtatë ditë bashkë

jeta është një poezi që nuk ka fund

është këngë që këndohet kur zërat jehojnë

shndërrohen në yje në të njëjtin qiell.

 /QendraPress/