Çaste poetike me poeten;- Flora Mezini BOJA

“Jeta tretet si puhizë,,

—————————–

Ku e nisëm, sa udhëtuam,

Askush s’e di sa mbetet ende,

Jeta kalon si erë e shpejtë,

Si fllad që prek e ikën lehtë.

E nisëm me buzëqeshjen e fëmijërisë,

Me lodrat të thjeshta, me gëzime të pastra,

Prindërit tanë – gurë të rrallë,

Na rritën me mund, por me shumë dashuri dhe mallë ,

Vitet si rërë në pëllëmbë rrëshqitën,

Shkolla u bë strehë e diturisë,

Atje ku ëndrrat mblidheshin në fletore,

Dhe i ruajtëm si të shenjtë në profesione.

Pastaj erdhi jeta si det i gjerë,

Me punë, lodhje, mundime e shpresë,

Secili ndoqi udhën e vet,

Me zanatin si busull ndriçuese në jetë.

Ikëm nga pragu i shtëpisë së ngrohtë,

Për të ndërtuar vatrën tonë,

U bëmë dhe ne prindër shembullor

Ecëm në gjurmët tuaja prindër të shtrenjtë ,

siç na mësoi dhe jeta vetë.

Por koha sërish vrapon si era ,

Dita përditë na lodh, por dhe na gëzon,

Dhe lodhjen e shlyen buzëqeshja,

kur fëmija ëmbël na përqafon .

Papritur në një çast shohim mrekullinë:

Tashmë gjyshër, me flokë të bardhë jemi ne

Jeta na e dha shansin për një stinë të re,

Një stinë që duhet ta shijojmë të tërë .

Prandaj miq, mundohuni të silleni mirë

Fjala le të jetë si mjaltë në buzë,

Sepse jeta është hije e lehtë,

që tretet si puhizë.

Veprat e mira janë gurë të pavdekshëm,

Mbesin në zemrat e pasardhësve,

si kujtime të arta që frymojnë,

Për çdo brez që vjen pas nesh ,

që dhe ata jetën bukur ta fillojnë .

/QendraPress/