Çaste poetike me poeten: Leonora N.LOKAJ

Kallnorët e dhimtës

———————————-

Kam ikë një mijë herë nga l’kura

po nuk u ba m’u zhvesh nga plagtë

n’dhomën e mbytun n’mall

ndiej si çel t’prekunit tand

mbi kmishën e shpirtit tem

qielli i pasosun këqyrë veten

n’sytë e mi

-Mos më këqyr n’sy, i thashë

mytesh n’vetminë teme

horizontet s’i puth dot

po t’baj bé n’gur e n’dru

s’ka gja që mban vjerrun

mallin tem për ty

Stuhi m’derdhin n’buzë

dimnat që kanë ndërru trajtë

Kallnorët e dhimtës

ma mësuan kangën e vetmisë

bile, edhe vjeshtave me thinja

pranverave me zogj

ndiej hala dhimtën e ikjes tande

mbi vrragët e shpirtit që s’nxanë vend

Ta kisha ditë që kam m’u mbyt’

n’dallgët e mallit tem

kurm i fshehun i çuem peshë

të m’i vë mëllagë plagës që m’fle ndër thonj

kurrë prej baladave

s’të kisha lanë me dalë

me gjâmë t’kisha mblue, t’kisha qafë pa fjalë

/www.QendraPress.com/