Çaste poetike me poeten;-Principesa SOFIA

A DIELL ,PA BESIM S’KA JETE

———————————–

(..Principesa Sofia-Nga Zjarri që s’ka Frikë se Digjet .)

Pa diell s’ka mëngjes,

nata mbetet pa emër, pa shpresë.

Hijet zgjaten mbi tokë,

, pa dritë, pa zë.dhe jeta ecën verbër..

Pa besim s’ka shpirt,

vetëm një trup që merr frymë kot.

Ëndrrat bien si gjethe të thara,

dhe zemra lodhet duke u lutur ne Zot.

Dielli lind çdo ditë pa u lodhur,

edhe kur askush s’e falënderon.

Ai ngroh tokën që s’e njeh,

i jep jetë edhe asaj që s’e do.

Ashtu është besimi në shpirtin e njeriut:

i heshtur, i duruar, i fortë.

Ai ndriçon plagët që s’duken,

i flet dhimbjes pa fjalë, pa lot.

Kur dielli perëndon,

besimi mbetet rojë e natës.

Kur bota mbyll dyert,

ai hap një dritare shprese në zemër.

Ka ditë kur dielli digjet larg,

dhe qielli duket i huaj.

Por besimi, ai s’ikën kurrë,

rri pranë si nënë, si lutje, si vaj.

Pa diell toka do të vdiste,

pa besim njeriu do të humbte.

Jeta ka nevojë për dritë jashtë,

por më shumë për dritën brenda vetes.

Sepse dielli ndriçon botën,

por besimi ringjall shpirtin.

Dhe aty ku të dy bashkohen,

jeta merr kuptim…

dhe errësira më në fund dorëzohet.
/QendraPress/