Çaste poetike me poeten;-Raimonda BRAHA

Eh, si të copëtuan, Shqipëri !

——————————————

Në gjoksin e ndarë, gjaku rrjedh i heshtur,

Si lumi që s’e gjen dot më detin,

Në çdo cep ku shqipja tingëllon e tretur,

Kujtimet rrinë si hije mbi shpatulla ,

të rënda

Dhe loti bëhet flamur në errësirë.

Fjalët na janë tharë si degët në dimër,

Në sytë e larguar s’ka më shkëlqim.

Gjuhët e huaja si borë mbi timbrin ,

E fjala “atdhe” tingëllon si trishtim,

Si këngë pa melodi, pa ritëm.

Në sofrat e huaja na thërret malli,

Por kurrë s’na ngop buka e ndarjes.

Si zogjtë pa fole e pa degë në pemë ,

Na përplas koha nëpër brigje të ftohta,

Ku emri ynë është veç zhurmë e harruar.

Në arat ku dikur shqipja fliste,

Sot hesht një hije që s’ka më zë.

Aty ku pushka ngrinte flamurin krenar,

⁸Tani heshtja bie si mjegull mbi dhe,

E fjala “Shqipëri” pëshpëritet me druajtje.

Por shpresa s’vdes, si rrënjë në gur,

E frymon edhe nën baltë të huaj.

Një ditë do zgjohet toka prej gjumit,

Si nënë që përqafon fëmijën e saj,

Dhe shqipja do këndojë, sërish, e lirë,

plot nur e lavdit ne të tonën ILIRI .

/QendraPress/