Çaste poetike me  poeten;-Vilma NIKA

Njeriu.

———————

Ndonjëherë njeriut i shijon heshtja,

lotët bëhen rrjedhë me shiun

nëpër natë!

Gjersa…e gënjen për pak buzëqeshja

gjersa…dhe fjalët mund të jenë

farmak.

Ndonjéherë njeriu është copëz

e ujdisur,

ndreq e prish bordurat nëpër jetë.

Është kohë, që s’din për ku është nisur,

është mendim,qoftë dhe jo

i drejtë!

Eh njeriu! I thjeshtë,i mençur,

i duruar,

ka ngjitur,ka zbritur tatëpjeta.

Është etur në burimet ujë shteruar

si feniksi ringjallur nga jeta.

/QendraPress/