Çaste poetike me poeten;Barie ÇUPI

Ej, njeri…

—————–

Ej, njeri,

je një gjurmë e përkohshme,

ëndërr ngatërrestare,

kur hap sytë e zgjohesh,

nën hijen tënde skllavërohesh,

lirinë ta dhanë borxh sikurse dhe frymën,

paqen mos e kërko në dyshimet e tua,

jeta është zinxhir që s’ka fund,

përsëritës jemi,

si thua?

Ej, njeri,

në të njëjtën pasqyrë u pamë,

deshëm,urrejtëm,

përse u vramë?

Kjo erë që qan e flet ku po na çon,

zëra urtësish,mbushin librat,

udhët janë pakthim,

bota rrotullohet,as pret,as ndalon.

Për çdo pyetje nuk ka përgjigje,

e vërteta është thjesht dhuratë,

një trill,një enigmë,

një mister i fshehtë,

një vallëzim i trazuar,

e ti sundohesh lehtë,

je qenie e brishtë në univers,

pyete veten,

ky shpjegim a mbaron,

sfida ç’të tregon,

natyra krijon,

shkatërron,ndërton,

yjet bien qetë,

vdekja i mbyll dhe i harron.

Ej,njeri,

i shpirtit tënd të përvetësuar,

thjesht duke dashur,

do ndiheshe më i plotësuar,

mendo sikur më “i vogël” të ishe,

ekzistenca jote,e ka një peshë,

por mund të mos ketë përgjigje.

/www.QendraPress.com/