Çaste poetike me poeten;Margarita Llapushi ZENELI

POEZIA QË S’E KAM SHKRUAR ENDE

——————————————————

Unë ende se kam shkruar poezinë më të bukur

E kam një poezi të fshehur,

një mal të pathënë në zemër,

është si era që flet me gjethet,

por kurrë nuk ia tregon emrin vetes.

Ajo fle nën qepallat e natës,

si një hënë që s’ka guxuar të ngrihet,

e unë mbaj në duar një qiell bosh,

ku yjet ende s’kanë mësuar të ndizen.

Fjalët më rrinë si zogj në fyt,

fluturojnë brenda meje pa krahë,

e unë nganjëherë i ndiej vargjet

si rrënjë të padukshme në kraharor.

Poezia ime më e bukur nuk ka ardhur akoma.

Ajo endet diku mes pritjes dhe dëshirës,

si një det që e kërkon bregun

pa e ditur nëse ekziston vërtet.

Do të vijë ndoshta kur një fletë vjeshte

të më puthë ballin pa zhurmë,

apo kur shiu i parë i marsit

të më zbresë në shpirt si një premtim.

Ndoshta, kur një emër të më digjet në buzë,

e një ëndërr të më dridhet në sy.

Atëherë, poezia ime më e bukur

do të jetë vetë unë,

pa fjalë, pa rima,

por e gjallë,

si një zemër që rreh përtej vargjeve.

Ajo poezi akoma s’është shkruar…

/QendraPress/