Çaste poetike me poeten;Vlora ADEMI

DIMNAT E FËMINISË

————————————-

Kam me t’ecë kalldrëmit t’rrugicave,

zdathë,

me i mbledhë do dimna t’fëminisë

nëpër ty, që pa dashje m’bekove me ngjyrën e tyne.

Qysh atëherë e bardha më grishi për andrra ngjyrë bore.

Ia prisja errjen ditës

me i pa t’kapuna për dore hijet e akujve

të vjerruna trinës

M’bahej se (t’kureshtuna) edhe ato neve na i përgjonin hijet

dhe gjithmonë të dielave i braktisnin çatitë.

U fiksova mbas simetrisë së fjollave

dhe hanimit përmbi të bardhën e borës.

Nisa me i dashtë pulëbardhat,

zambakët,

retë,

kokrrat e fasules

dhe arijtë polarë.

Mbyllja sytë me ftyrën kah qielli

me ua ndje t’ngrohtit kallnorëve

veç atyne ua besoja dëshirat (e lutjet)

Mbaj mend, shallin shpesh e hiqja qafe

borën me të me mbulue.

Kujtoja, edhe dimnat mërdhasin.

Dikur zunë me u shkurtue,

vinin ma vonë,

iknin ma herët.

Mendoja, i trishtonte rrita ime.

Tre dimna rresht pata veshë pallton e kuqe,

veç që ende t’u dukesha e vogël.

Kur nisi me m’pëlqye e kuqja,

kuptova se e vogël kish mbetë veç palltoja.

Andrrat zunë me u ngjyrue ndryshe

e unë nisa me i dashtë krahët e shqiponjës,

drandofilat e verdhë,

lisat në vjeshtë

dhe brinat e kaprojve.

Mbasandej,

(nuk m’kujtohet mirë kur)

nisa mos me pa ma andrra.

Nisa me e dashtë veç ngjyrën e flokëve të tu

Tash veç ata m’ngjajnë me dimnat e fëminisë.

/www.QendraPress.com/