Çaste poetike me poetin;-Alban HAJRUSHI

KORRIDORI I HESHTJES

——————————————

Një korridor i gjatë, i zbrazët, i bardhë,

ku hapat veniten në heshtje të rrallë.

Muret si faqe të një libri të vjetër,

ruajnë sekrete në thellësi letre.

Çdo derë e mbyllur mban prapa një fjalë,

një psherëtimë, një zë që s’u tha kurrë gjallë.

Një derë e hapur – si gojë që s’guxon,

të rrëfejë dhimbjen që brenda e fsheh.

Dritaret e gjata, me dritë të zbehur,

hedhin hije mendimesh në truallin e thyer.

Një rreze përkëdhel murin në krah,

si dorë e një shprese që ende s’ka vdekur.

Karriget bosh – dëshmitarë pa zë,

të pritjes së gjatë që s’erdhi me këmbë.

Ngjajnë me shpirtra që presin pa fund,

një çast, një buzëqeshje, një hap drejt së kundërt.

Dyshemeja, me plagë të vjetra,

flet nëpër gurë me gjuhë të shterpë.

Një gjurmë e mbetur – kujtim i harruar,

si zë që dikur në këtë vend ka kumbuar.

Korridori hesht, por nuk është bosh,

ai flet me ata që ndiejnë më fort.

Në heshtjen e tij ka vargje pa fund,

poezia e shpirtit që s’ndalet kurrë.

/QendraPress/