Çaste poetike me poetin;-Kujtim HAJDARI

DJALI I ”MBRAPSHT”

——————————

Vetëm rrugët e vendlindjes nuk i harrova dot kurrë,

Mbetën të freskëta në mendjen time si agimi i djeshëm,

Ashtu si zogjtë ulen e më përshëndesin në fluturim,

Ma rrëmbejnë, ma ngrenë pezull shpirtin tim të ndjeshëm.

Retë më përshëndesin si shamibardha e ikin në mërgim,

Duke më lënë me blunë e qiellit që më shplodh aq shumë,

Do shihemi përsëri si vitesh jemi parë, më thonë me pëshpërim,

S’u tremben më balonave të mia si dikur kur i shpoja gjithkund.

Lulet i mbyt e qeshura nën zë e më ndjekin me ëmbëlsi,

Dikush i bie shoqes me bërryl ”S’është më ai djali grindavec,

Ai që na këpuste gjethe e fletë, tashmë është tjetër njeri,

Ai që s’ngopej me aromë e përrlyhej me polen çdo mëngjes.”

Dhe pemët me kokrra, të fshatit s’më shikojnë më me frikë,

Si atëhere kur trembeshin e shpesh më paguanin haraç,

Kur u hipja në majë e i bëja të dridheshin me vërtik,

Kur mëngjeseve më gjenin nën hijen e tyre ku flija kulaç.

Gurët e rrugës që akoma nëpër dhëmbë kanë gishtat e mi,

Gishtat e këmbës kur zbathur bridhja si i marrë,

Tani ndjekin hapat e ngadaltë e të matur me një ritëm të ri,

Nuk qeshin më si atëherë dhe një hije trishtimi u rri varë.

Dikur, dhe yjet kur mungonin i ndiznim me sytë tanë,

Ndaj më shikojnë me habi sonte e më pyesin kush jam?

Hëna s’na ndiqte dot në vrapin tonë e flinte nën mullarë,

Rallë e shihnim, kur lante faqet apo gushat e vajzave në ar.

Më vështrojnë sonte e më pyesin me zërin e butë e të avasht,

Kush është ky, ku është ai i mbrapshti? dhe unë i shoh me mall,

Sa do kisha dëshirë ta takoja dhe unë atë djalë të “mbrapsht”

Jeta e tjetërsoj kaq shumë sa: a do ta njihja dot vallë?

/QendraPress/