E diela poetike e së dielës me poetin;-Mustaf KRASNIQI

Qerdha e Fëmirisë, Atdheu

—————————————-

Në qerdhën e vogël të fëmirisë,

aty ku shpendi hap krahë për herë të parë,

kam edhe unë atdheun tim,

me gjuhën që këndon si zog i parë.

Era më sjell aromën e dheut,

nga gurët e oborrit ku hodha hapat e parë;

çdo degë, çdo pemë,

më flet me zërin e prindërve të mi.

Në kroin e fshatit pasqyrohej qielli,

atje pija ujë me shokët e vegjël,

çdo pikë më dukej si lot i stërgjyshërve,

që lanin plagët e shekujve.

Në lisin e vjetër buzë kroi,

folenë e shpendit e ruaja si thesar,

ashtu siç ruaj sot në gjoks

flamurin që valon mbi varret e dëshmorëve.

Mësoja këngët e lahutës së gjyshit,

ku malet flisnin për beteja e gjak,

e çdo varg më shtonte krahë

të ngrihesha mbi re si shqiponjë.

Nuk ka zog që harron folenë,

as njeri që harron gjuhë e dhe.

Edhe kur shtegtari shkel botën,

zemra kurrë s’e shlyen kujtesën

për vendin e tij.

Atdheu është fole e përjetshme,

mbi trung, mbi gjak, mbi gjithë historinë,

aty ku djersa bëhet bukë,

aty ku gjaku bëhet liri.

Kthehem gjithmonë me mall,

si zogu në pranverë tek foleja e tij,

ku fëmijëria lidhet me flamurin,

e zemra bëhet një me atdheun

/QendraPress/