E diela poetike me poeten: Mirela PAPUÇIU

SHTËPIA E VETËDIJES

 —————————————–

Tani që gjithë pemëve u ranë gjethet

E mbetën si goja pa dhëmbë,

Që jeta kafshon pajë me çfarë ishte

Mirë e nuk di pse u hidhërua më pas,

Dua të kthehem në shtëpi.

Tani që rrugët janë të lira,

Por të papërshkrueshme si zemra

Mbi të cilën endet e nuk ulet gëzimi.

Tani që fjalët janë kllapa ku varen naivët,

Ndërsa ti, plumbi im i fundit, dole huq

Dua të kthehem në shtëpi.

Tani që bulëzat e ujit qëndrojnë fshehur

Pas kanatave nga hyn e del

Një diell i rëndomtë vendesh të shkelura

Tani që kam edhe një mal me punë

të prapambetura,

Si prerja e ca degëve që ma kanë zënë

pamjen.

Tani, dua të them, kjo vetëdije e zhveshur

Si pemët, rruga, plumbi, dielli,

Është gëzhoja ime. /www.qendrapress.com