E marta poetike me poeten;Violeta ALLMUCA

KOHA E ENGJËJVE

———————————————–

Nata ma kthen kurrizin e më thotë, tashmë shuaje dritën

E strukur në cepin e dhomës vështroja të shihja parajsën

Që dridhej si dhembja ime mbyllur në sirtarin e ëndrrës

Zgjohem mëngjeseve me dritën që vallëzonte fushës.

Shikoja lulet e zgjuara që s’i trembeshin syve të natës

Engjëjt ishin dashuruar me qiellin dhe i fshiheshin tokës

Errësirës i mungonin yjet ndoshta prisnin të dremisnin

Nën këmishën blu të agut që ndriçonte trupin e botës.

Isha dehur nga vjeshta dhe mallkoja shiun e dimrit

Fjalët psherëtinin si kalimtarët e pagjumë në vendlindje

Zogu shtegtar klith e qan duke kërkuar rrënjët e shpirtit

Iku nata, këndo tani për dritën dhe për diellin zemra im

/qendrapress.com/                            /————————————–