E mërkura poetike me poeten;-Teuta BIÇAKU

Unë dhe deti

I çova detit ca pika të kripura

-Jam më i kripur? – foli nga thellësia.

E trazova pasqyrën e tij me gurë, por guri u fundos.

-Më trazon,- tha – vetëm stuhia.

I hodha rreze shikimi plot shkëlqim,

por nuk u magjeps, nuk u verbua.

-Nuk më josh shkëlqimi, – tha.

-Lindja dhe perëndimi treten mbi mua.

I pëshpërita, i fola, zërin e corra.

M’u gjegj jehonash me urtësi.

– Ruaje zërin të kesh pak frymë për vete,

se unë e tret në të pangopshmen thellësi.

I shkrova mbi shkëmb fjalë zemre,

e dallga mbi to u përplas me zhurmë.

U zhduk me dhimbje çdo gërmë e shkruar.

– Mësohu të përshtatesh – tha, – kështu jam unë.

U qullosa duke u shkrirë në limfat e mia,

desha të bëhem njësh me të madhin det.

-Jam shumë fluid – më tha, – ndaj mos u kridh tek unë,

çdo grimcë tënden do ta shpërndaj, do ta tret.

U ula e vështrimin hodha në horizontin e largët blu,

ndoqa zbaticat e baticat si kraharor që zbrazet e mbushet me frymë.

Më ktheu fjalë, buzëqeshje, breg të gërmëzuar,

që madhështinë e tij ta shijoja veç në trishtim kundrim.

/www.qendrapress.com/