Fryma poetike e së mërkurës me poeten:-Hana XHIHANI
QËNDISMA E NËNËS SIME
—————————————-
Një drithërimë e zgjatur shpirti,
thurur me fije të gjyrmyshtë,
qëndisma e nënës sime
në këmishën e vjetër të babait.
Ju luta kohës
mos t’ia humbë ngjyrat
kësaj qëndisme të moçme,
që frymon ethshëm
në sytë e mi të mallit
dhe zbraz kujtimet e tkurrura
mbi rrudhat e thella të ballit.
Një ujvarë dhimbjesh
në fijet e perit gjyrmysh,
malli i zjarrtë i gruas,
dashuria e dhembshur e nënës,
psherëtima e heshtur e zemrës,
lektisja e mekur e shpirtit,
marrin trajtën e mallit të patretur,
qёndisur me dashuri
në këmishën e vjetër.
Qëndisma e nënës sime,
poezi e pambaruar
vargje të stolisur,
dy zemra drithëruar.
Një pikturë e heshtur
me gjyrmysh shumëngjyrësh,
si pranvera me lulet e majit
në këmishën e vjetër të babait.
Ajo qëndismë e heshtur,
si këngë e engjëjve,
s’më lë kurrë vetmuar,
mat rrezet e syve të mi,
kujtim i përmalluar…
/www.QendraPress.com/
