Poezi festive në ndërrim motmotesh me poeten.-Xhuli SPAHIU

Nga Hiri Ngrihem

—————————

Nga hiri ngrihem,

jo si mrekulli,

por si dëshmi

se edhe rrëzimi

ka zë.

Kam ecur mbi thërrime shprese,

me xhepat bosh

dhe zemrën plot plagë që s’flisnin,

por rrihnin fort

si daulle lufte.

Më dogjën fjalët,

më rrëzuan heshtjet,

më harruan ata

që duart i kishin vetëm

kur drita ishte ndezur.

Por unë mësova errësirën,

si mësohet një gjuhë e vjetër:

ngadalë,

me frikë,

dhe me respekt.

Nga hiri ngrihem

me shpinën ende të ngrohtë nga zjarri,

por me sytë përpara.

Sepse e di tani:

forca nuk lind nga fitorja,

por nga qëndrimi

kur gjithçka të thotë “mjaft”.

Jam plagë që ecën,

jam shpresë që nuk u shua,

jam hapi i vogël

që sfidon frikën

çdo mëngjes.

Dhe nëse më pyesin kush jam,

do them thjesht:

jam ai që u dogj,

por nuk u bë hi —

jam ai që nga hiri

u ngrit.

/QendraPress/