Reportazh nga  Kukësi me zemër të madhe- Mbi Gjallicë edhe sot rri pamja e bukës së thyer                 

              Në  vitin 1999 Kukësi ishte shenduar në një qytet gri, siç e  quajtën  mediat botërore  për faktin se aty kishte  dhembje të madhe  të  kombit shqiptar. Duke  folur me  shkrimtarin kuksian Petrit Palushi tha “Në maje të Gjallicës edhe sot, duket pamja e asaj maje si një bukë e thyer, Pra Kosova e Kukësi mbeten buke  thyer që nga viti 1912. Ishte viti 1999 kur  kuksianët së pari hapën zemrat e tyre e pastaj  dyert, Ngase  miku thërret  o i zoti i shtëpisë. Kurse kosovarë  s’kishin pse thonë  ashtu. Ngase ata ishin në shtëpinë e tyre…” tregon Palushi.

Kukës, 16 prill
   Sheshi i Kukësit të hënën, ishte i plotë buzëqeshje, jo si në vitin 1999 kur kosovar si pa kokë silleshin duke kërkuar nëna të birin, gruaja burrin duke kërkuar motra të vëllanë,Qyteti i Kuksit në pranverën e vitit 1999 ishte shenduar në një qytet gri,siç e quajtën mediat botërore për faktin e dhembjes së madhe që atë botë mbante në vete ai qytet, Mirëpo po atë pranverë  Kukësi ishte ndër  ato qytete që kishte  hyrë në axhenden për të fituar shpërblimin Nobel të paqes,ngase Kuksianët me gjendje ekonomike shumë të varfër ate botë së pari hapën zemrat e pastaj edhe dyert e  shtëpive të tyre .Por,aty ishin të përqendruar mbi 500 mjë kosovarë  me një mal halle secili prej tyre. Ajo pranverë e vitit 1999 në vete kishte mesazhin se “Vëllai për vëllanë është në kohë të vështirë”tha kryetari  Bashkisë së Kukësit  Duke  folur për ne  shkrimtari kuksian Petrit Palushi tha “Në maje të Gjallicës edhe sot,duket pamja e asaj maje si një bukë e thyer, Pra Kosova e Kukësi mbeten buke  thyer që nga viti 1912. Ishte viti 1999 kur  kuksianët së pari hapën zemrat e tyre e pastaj  dyert, Ngase  miku thërret  o i zoti i shtëpisë. Kurse kosovarë  s’kishin pse thonë  ashtu. Ngase ata ishin në shtëpinë e tyre .Ajo që ishte  shumë e rëndësishme   ishte ajo kohë që  i ngjante një  titulli të  Kadares” ra ky mort e u pamë”.Prandaj ata kosovarë këtu gjeten emrin e shkollës “Lidhja e Prizrenit” gjeten emrin e  shkollës “Bajram Curri’. Kosovarët këtu gjetën ”  varrin e atdhetarit Hasan Prishtina  shumë dhe i bënë homazhe, por,  fëmijët e Kukësit patën rastin të dëgjojnë emra të bukur shqip si Kaltrinë , Besë,Vlorë  Humarë,Kaninë, Rozafë e shumë e shumë emra të bukur si Berat , Milot. emra që  në Kukës  mungonin, Kjo e bëri një atë bukë të thyer të Gjallicës ta kujtimin si diçka të thyer, Këtu  është  ndoshta i vetmi mal në botë që edhe sot e kësaj dite e mban emrin “Pikëllmië”. Sepse, bota dhe toka shqiptare ndahej në copë copë dhe ai mal u quajt Pikëllimë”tregon shkrimtari Palushi. Kurse ish kyetari i Bashkisë Shefqet Broka, kujton 8 prillin e  vitit 1999. Unë nga  një pjesëtar i UÇK-së  mora një telefonat se një numër i madh  qytetarësh janë drejtuar nga Gjakova në drejtim të Prizrenit, Unë menjëherë  i them  Presidentit për informatën. Ai ma kthen  s;kan çka lypin ata në  Prizren  por drejtoni për  në Kukës  e ju përgatituni për ti pritur, Mirëpo, përfaqësues  të NATO-së erdhe  dhe na thanë “Sot nuk ka  kosovarë të ardhur. S’do të ketë asnjë, ne i besuam :NATO doli me komunikatë se nuk ka kosovarë të depërtuar, Mirëpo në orën 22  njoftohemi se janë 127 kosovarë të depërtuar, pas dy  urëve  thonë se tash janë 5700 kosovarë të dëbuar: NATO erdhën dhe heshtën para nesh e hoqën e lajmin e shlyen, Kurse ne filluam të mendojmë për  sistemim dhe ushqim, Ishim pa gjumë  i sistemuan në Kinema  dhe xhami.  Mendonin se tu ndihmojmë  UNHRC  na njoftuan se ne fond  ditor kishin vetëm 300 marka. As një orë  nuk shkuan erdhën na thanë  për kosovarët tek kinemaja u krye  i siguruan  të  gjitha i pyes kush? Populli mu përgjigjën. Ma vonë edhen nga xhami  thanë  i kryem të gjitha me ushqime kush  u themi? Populli më thanë  qava  nga  gëzimi dhe pyeta veten, ku marrin o zot këtë njerëz,”tregon  Shefqet Broka, Mirëpritja  Kukësin e bënë këtë qytet mikpritës  me nivel  jo vetëm kombëtar  por, ndërkombëtar .Derisa   vetë  kuksianët sot ishin të  gëzuar dhe  ritakuan  shumë kosovarë  që në  ditë të vështir ishin bashkë . Adem Krasniqi  nga Mitrovica  sot   për gazetë  ndaj  rrëfimin e  e tij të dhembshëm “se për 24 orë mbrimë  në Vërmicë aty në ndalën na keqtrajtuan dhe na i morën dokumentet. Duke na pa të plagosur policët serbë na thonë a jemi  ushtarë  të UÇK-së edhepse ata na kishin grumbullar me natë në atë shtëpi dhe aty na gjuajtën me granata. Kukësi i cili kishte hapur dyertë dhe kishte shtruar zemrën e mikpritjes për kosovarët e dëbuar, e të humbur, kur nuk dinin as për familje  e  as për  trupat tanë .”Atje na dërguan nëpër disa banesa na si sollën mjekët për një muaj reshtë .Jemi shëruar unë edhe fëmijët: aty pastaj pas një muaji na dërguan  në Laç derisa  jemi kthyer.” Rrefimet e këtilla  për bujarinë e  Kukësit ka  jo më pak se ndoshta 200 mijë raste ka Kosova  nga  Drenica, Përdrinia  Prokuropa  e nga secila pjesë e Kosovës sidomos Dukagjinit .Kurse një meritë të  pakursyer në këtë kohë ka pasur edhe TV Kukësi  dhe sidomos  pronari Lutfi Meçkaj i cili nuk pati kursyer  tërë  veten dhe stafin e tij  për të njoftuar familjet  se ku gjenden njerzite e secilës  familje, Atëbotë valët e  Tv Kukësit ishin të shtrira  në  komunat e  Gjakovës dhe Prizrenit dhe mijëra  familje  kuptonin  fatin e familjarëve të tyre, Ai  ka  bërë shumë  për Kosovë andaj  edhe ai është pjesë më thelbësore e kësaj dhembje. Kurse me këta rast për këtë çështje  ish kryetari Broka tha se “Kisha dhënë  një  intervistë për mediat daneze dhe mes tjerash kisha thënë më ka marrë malli ti shoh  njerëzit e mi dhe ku marrin o zot këta?!     Ata  tani kërkonin arsyen pse kam thënë ashtu. U them  do të jap përgjigjen,  dola ne shesh dhe u them  pyetni nga janë, ata i pyeten mbi 30  të  gjithë kosovar. Pastaj u them pyesni më çka kanë ardhur  i pyesnin  mbi 40 të gjithë tonë me plaçka trupi. U them i morët  përgjigjen. Ata u përlotën, Pra ky është Kukësi i vitit 1999, përfundon rrëfimin e  tij Broka .


                                      Q.THAÇI