Vjeshta dhe arti i pranimit/- Shkruan ;-Nazmije Gashi.Psikologe Shkollore dhe Klinike

                         Në vjeshtë, drita zbutet dhe gjithçka merr një ngjyrë më të ngrohtë, më njerëzore.

Në heshtjen e saj të artë, natyra sikur na fton të ndalemi, të marrim frymë më ngadalë, të shohim më thellë, të pranojmë atë që është.Gjethet që bien nuk tregojnë për fundin, por për ciklin e jetës, për aftësinë për të lëshuar pa frikë dhe për t’u përgatitur për fillime të reja.

Në këtë lëvizje të butë, ka një mësim të thellë, se edhe ne, si pemët, kemi nevojë të çlirohemi nga ajo që s’na ushqen më.Si psikologe, shpesh e shoh se sa e vështirë është për njeriun të pranojë.

Pranimi nuk është dorëzim, është akt guximi.

Është mënyra për t’i dhënë vetes paqe, për të ndalur luftën e brendshme dhe për të ecur përpara me lehtësi.

Vjeshta më kujton se pranimi është pjesë e rritjes.

Ashtu si pema që zhvishet me qetësi, duke besuar në rikthimin e dritës, edhe njeriu mëson të qëndrojë në mes të ndryshimit pa u thyer.

Në çdo rënie, në çdo ndarje, në çdo kthesë të jetës, fshihet një ftesë për të parë më thellë dhe për të pranuar se çdo gjë ka ritmin e vet.

Pranimi është arti për të jetuar në paqe me të tashmen.

Dhe ndoshta kjo është dhurata më e bukur që na sjell vjeshta, një kujtesë e butë se gjithçka kalon, por çdo gjë që pranojmë, na bën më të plotë./QendraPress/