Çaste poetike me poeten;Rudina Muharremi BEJA

Pa guxuar…!

———————-

Ca zogj fluturojnë ulët horizontit

si të duan të njoftojnë motin që prishet

ndërsa unë, ndjej aromën e vjeshtës

e në heshtje sodis gëzofin e natyrës…

Vështrimin përhumb deri matanë sinorëve

ku një murë lartëson squllur shirave

e një kangjellë e trishtë,

si thurimë e trazimit të kohërave…

Ndaloj hapat, atij pragu të heshtur,

për një çast para meje shfaqet barku i tokës

qiparisë, me blerim të përhershëm

e nën hije, qivurë me emra të panjohur…

Pikëllimit përshëndes siç bëj me të gjallët,

fotot ua kundroj rravguar ngjyrash

përtypin vetminë vështrimet e tyre

e fshehin luadhe të pafundme kujtimesh.

E mua,

fjalët m’u shndërruan në psherëtima.

Tokë e bekuar,

Sa pasuri mbart brenda verbërisë tënde?

Sa libra të pa shkruar?

Sa fjalë të pa thëna?

Eh, sa njerëz vdiqën pa guxuar…!

12/10/2021