E diela poetike me poeten;Dea Basha

Përndjekësit e padukshëm (Shkrim origjinal)

———————

Para se largimi im të zbehë sytë që djegin shpirtra,

e të shqetësoj mendimi se përqafova vetminë,

ty po ta besoj të ëmblën fshehtësi.

Kështu ndoshta do të vraposh aq shpejt,

sa tokës do t’i lësh shenja me fortësinë e hapit.

Trazirë mendimesh ke për të mirëpritur,

në boshllëqet e trurit të pavlerë.

Ndërsa yjet tashmë kanë vdekur,

asnjë diell s’do ketë kurajo të shfaqë veten.

Askush nuk e do dritën.

Askush nuk e do ngjyrën e artë.

Rrezet e ngrohta ngjallin urrejtje

sepse ngjyrat nuk i takojnë më botës.

Tmerr i jetuar në zgjuarsi të plotë,

vetëm për ithtarët e së bukurës,

asaj që iu bën vartës duke hamendësuar,

se me të vërtetë aty qëndronte hijeshia.

Por tash ky tmerr si do të jetë?

Për krijesat e refuzuara të errësirës,

në të cilën gjetën prehje pas dëbimit,

nga gjiri i mendjendriturve të vetëshpallur.

Kjo është pra fshehtësia e ëmbël,

arsyeja pse sot largimi im sytë do t’i zbeh.

Ata sy që etshëm dogjën mijëra shpirtra.

Kur shtegun e sakrificës do ta kaloj,

mua do më bekoj verbëria.

Pas natës do të vijë nata,

e do të bëjmë dashuri me aromën e shkrumbit,

që buron nga pastërtia e esencës së djegur.

Kush i vë flakën ëndrrës plot jetë,

shpëtimin do ta gjejë tek makthi përtej mureve.

Ashtu si ne që braktisëm trupat,

për t’u bashkuar përjetësisht me botën e hijeve.