Çaste poetike me poeten;-Manushaqe Hoxha LAÇI

Po të mundja…

————————–

Po të mundja, të gjitha plagët do shëroja,

Me një ilaç pa emër sëmundjet do largoja,

Atje ku mjekësia s’gjen asnjë shteg,

Si burim i brendshëm do jepja jetë.

Po të mundja, do mbillja vetëm farë dashurie,

Tunelin e errët do ndriçoja me dritë mirësie,

Shpresën për të humburit do e mbillja në gur,

Do t’i jepja jetës ngjyra, këngë, bukuri, nur.

Po të mundja, vetmisë do i flisja ngadalë,

Me zë që s’gjykon, që qëndron pa fjalë,

Në heshtjen e thellë ku shpresat mbarojnë,

Do ndizja një fener që shpirtrat të ndriçojnë.

Po të mundja, do ndaloja luftën në çast,

Zemrën e armikut do e zbusja ngadalë,

Do t’i tregoja si dhemb një e humbur jetë,

Kur njeriu njeriun pa pikë mëshire e vret.

Po të mundja, do jepja dashuri pa cak,

Të zhdukja egoizmin, të mos kishte inat,

Sepse ndoshta urrejtja, thellë në gji,

Ka lindur nga mungesa e dikujt…si unë…si ti.

/QendraPress/