Çaste poetike me penën e poetes: Etleva Petriti

SIMFONI GJELBЁRIMI

———————————

Atë ditë dielli kish treguar mirësi mbi tokë, mbi blerim

dhe vendosi të hapte dritaret,

zhurma e të cilave i kujtoi qeli të errëta burgjesh

në filmat nga duar të sprovuara regjisorësh,

teksa i miklonin në heshtje ballin rrezet,

nga energji e ngrohtë sytë i shkëlqenin drejt largësisë,

cicërima zogjsh po i përtërinin kujtimet në kraharor,

ajo filloi të shijonte jetën, larg zhurmës së gjetheve

që s’pushonin mbi koka të sëmura kronike,

sikur koha që nuk po këndellte rrënimet e saj,

ajo tashmë kishte dritën e diellit që sfidonte

çdo trysni tokësore, “mos kthesat qetësia do i zvogëloj”,

po mendonte, duke shikuar horizontin atje tutje,

ndjehej si flutur që po çatiste degët e pemëve,

çdokush i pikaste ritmin e gjallë, sesi krahët e saj

po thithnin ngjyra ylberi dhe po transmetonin të njëjtë,

si nga një simfoni verore të patejkaluar prore,

tinguj të rinj bote plot bekime të blerimit të madh.

Etleva Petriti