Çaste poetike me poeten; Albina IDRIZI

APOGJE SHPIRTI

——————————–

Sërish unë, në letrën e njëzetetretë

të ciklit drunor

duke shkruar veten

për të kushedi të satën herë, madje

edhe atëherë kur shkruaj për ty

jam po unë, në veten e dytë.

Ti më lexon

në qoshen tënde të jetës

për një çast,

qoftë vetëm për një çast,

pa u ndjerë vetëm.

Ec zgjuar me të gjitha shqisat,

i atypëratyshëm nëpër çdo shkronjë,

pa të kaluar asgjë,

pa u ndalur në asnjë,

si nëpër tespih lutjesh.

Është mëtimi më i bukur

për të mbushur boshllëkun

e të arrish atje ku dot nuk shkon,

në mua,

në ty,

në tjetrin.

Ç’të duhet poezia,

thanë ata që më ndaluan pragun,

si t’ua shpjegoja të kuptonin

se, kisha gjetur krahëhapur

kanatat e fjalës

gjer në apogjeun e shpirtit,

ku të takova ty,

apo të krijova vetë, nuk e di.

Më beso, fati është një shaka

kozmike për të humburit e fillit

në labirinthin e kohës

që matet me tonën prani.

Sërish unë, vij rrokafundit

me një nënshkrim të kuqërremtë nëntori

mbi gjethen e mbrame që përtoket,

kur ndalem e shikoj

si të kanë sjellë sot tek unë

duart e mia.

/www.QendraPress.com/