Çaste poetike me poeten;-Manushaqe Hoxha LAÇI

Për ty nënë

————————

Kur më linde, me lot i kishe sytë, nënë

dhimbjen ta dinte e ndritshmja hënë

e gëzimin s’e fshehe, ta dinin të tërë!

Prite gjatë me padurim që të vija në jetë

ta prisha gjumin kur mund të flije e qetë

në ditë të lodhshme e të gjata orë e net

Kur hodha hapin e ëmbël fola fjalën e parë

të gjitha ditët e stinët e tua u bënë behar

nuk kishte për ty më të magjishëm nektar

E munde stresin, lodhjen e pagjumësinë

që të ma bëje sa më të qeshur fëmijërinë

të jetoja si princeshë adoleshencën e rininë

Më mësove të udhëtoj në rrugët e jetës

të jem e pamposhtur, mbretëreshë e vetes

të mbjell parajsën dhe në mes të kënetës

Me kalimin e viteve pritjet janë më ndryshe

pret me padurim të kthehem si dallëndyshe

jeta na burgosi e hodhi në rrugë pa shtigje

Një fjalë ta qetëson ankthin brenda teje

një përkëdhelje shpirti donë nënë prej meje

toka e zhuritur pret dhe ujin e një rrëkeje

Dorën ta ndjej në sup, ballë e nëpër flokë

kudo që përplasem në t’paskajshmen botë

në prehrin tënd jam dhe në stuhi e shqotë

Në ditët e trishtimit më vjen pranë si zanë

më mbështjell me përqafim t’ëmbël, nënë

puth lotin e tharë që shpirtin më ka zënë

Është e vështirë të gjenden fjalë për ty

shkronjat lagen nga lotët që digjen në sy

e s’mund ta shuaj mallin e etshëm në gji

22. 11. 2020

/www.QendraPress.com/