Çaste poetike me poeten: Merita PAPARISTO

Kur vjeshta vjen

 ———————————–

Çdo herë kur vjeshta shtrohet përmbi tokë

e stinë e shtegtimit than e largon…

ti pranë më vjen si për çudi

me zë të ëmbël, sy të përhumbur…

-je shegë- më thua- dua të të ha

-jam zog-përgjigjem

-atëherë…ku e ke folenë?

Unë shqis një brinjë

dhe ti vështrimin hedh e sheh:

një pemë bajameje përherë të lulëzuar

një gjarpër rreth trungut përdredhur

…dhe një fole.

 &  &   &   &

Pleqtë e vetmuar

________________________

Pleqtë, këputen të vetmuar…

si frutë i pjekur

rëne mbi pleh të rrënjës së vet

kur askush nuk është që ta vjelë.

E krisur lëkurë e trashë e trungut…

mizat bubërrojnë nëpër plasa,

dheu i rrënjëve erëmon urinë.

Shpërbëhen eshtrat ëndrrat mendimet

kujtimet vrapojnë mbrapsht

në damarët e kalcifukuar të kohës

drejt fëmijërisë,

Gjejnë vetveten foshnjë,

në fund të udhëtimit

e shtrëngojnë fort për dore

dhe së bashku me të,

këputen të vetmuar.

/www.qendrapress.com/