Çaste poetike me poeten;- Remzie  Raci Rexhbogaj

JETË E PADREJTË

—————————-

Eh, sa e padrejtë

Për mua u tregua jeta

Se çdo vit që vjen

Është me dhembje të vjetra

Një palë lot

Palosa mbi bardhësinë e borês

Mallin përvëlues murosa

Në horizont të botës

Vitet që kaluan

Plagën s’ma shëruan dot

Ndaj s’ndihem e dobët

Kur me mbysin lotët

Kujtimet e bukura të kohës se vjetër

Lumturinë e gëzimet në djepin tënd

I kam ngjesh dhe Ty t’i kam dhuruar

Që t’i mbash në atë jetë

Me shpirtin tim të plagosur

Ngadalë djepin e përkund

Sytë Ty po tê kërkojnë Erna

Por s’të shohin askund

Dhe në çdo çast të jetës

Unë Ty pranë po të ndjej

Vetëm në ëndrra të bukura

Aty po të gjej

Ah, këto pesê vite që i kam kaluar

Asnjë ditë nga këto unë nuk i kam jetuar

Me agime të zymta e muzgje të venitura

Të mbrëmjeve pa shpresë

Me zemër të plagosur

Zgjohem çdo mëngjes

Sa shpejt që ikin ditët

Ikin muajt edhe vitet

Jeta ikën me nxitim

Unë në heshtje

E pyes veten si do të jetë

Ajo ditë kur të bashkohem

Me Engjëllin tim. /www.QendraPress.com