Çaste poetike me poeten:Elisabeta GOCKAJ
E vetmja paqe
—————————-
Aty ku zërin e ngre një grua
diçka s’shkon mirë a su kuptua
mos e gjykoni ….
as mos e shani më par provoni
]dhimbjen ti mbani.
Ne se mendoni për të me zemër
bota e saj ka veç një emër
burim i freskët që rrjedh prej mali
nën të artat rreze në ditë acari.
Nëpër pyllnajë aromë lulesh
bletë punëtore që kurrë s’përulet sa
bie muzgu vesh petkun tjetër
si xixëllonjë nis ti gdhi netët .
Në e shihni me sytë e shpirtit
Drites do gjeni ku ka burimin
sa lart në qiell dhe hënë e paqt
bëhet xheloze për sharmë të saj .
Ajo që shkriu veten gjithë jetës
si një qiri dhomës së errët nuk është
një stonature çierrese por ngrohtësi….
zemër rrëngjethse.
Në zënë e saj të dalë prej
shpirti kërkon që bota
mos ta braktisi
Në për sfidat qe ndesh me jetën
Bashkëshorti fëmijët mos ta lenë vetëm .
Ajo ……s’kerkon merite e lavde
As dashuri….. nëse se ke !
Respekti është e vetmja paqe
Qe boten si pupël për ju ta ngre .