Çaste poetike me poeten;Mimoza GJETAJ
SE UNË…
—————————
Unë kurrë s’do mund të harroj
Sa e ëmbël ishte dashuria jonë…
Rrezet e agimit frymojnë frymën tënde
Së bashku me këngën e zogjve
që nga larg më thonë mirëmëngjesi…
Zgjas dorën të prek agimin
Hap veshët të dëgjoj melodinë e ëmbël
Që më dhuron ngrohtësi dhe shpresë
Se një ditë e bekuar do të jetë e jona…
Unë kurrë nuk do të harroj
Se ishte pranverë e blertë kur u njohëm
Stinë e shirave të shpirtit dhe të zemrës
Që ujitën lulet me ngjyrën e syve tanë…
Erdhe si zëri i ëmbël i bilbilit
Në zemër të më sjellësh pranverën
Që mund edhe largësinë midis nesh
Me dashurinë që mund të na bashkojë…
Sytë e mi u shndërruan në bardhësinë
E një romance ku shpirti do të vështrojë përherë
Ecjet tona shtegut të gjatë të shpresë me shi
Me dashurinë që s’na lë të harrohemi kurrë..
Fluturoj ëndrrave të mia netëve pa mbarim
Rruga e trëndafiltë e ndjenjave të shpirtit hapë dyert
E kullës ku zëri i ëmbël flet me fjalët e shpirtit.
Unë kurrë s’do të harroj
Ditën kur agimi zbardhi dritën fatlume
Në dritaren e zemrës që nisi të rrahë ndryshe
Njëjtë me ritmin e zemrës sate përtej rrugës…
Ditën kur drita e buzëqeshjeve tona
Si rreze dielli ndritën kufijtë e shpirtit
Në humnerën e harresës do të gremisë gabimet
Do të harroj shiun e lotëve që më kalb
Sepse ti je dhe mbetesh trëndafili i shpirtit tim…
Unë kurrë s’do të harroj
Se ti je dhe mbetesh dashuri e përjetshme
Dhe shpirt i lumturisë që do të na duhet
Për t’u ndjerë mbretër në fronin e jetës…
/www.QendraPress.com/
