Çaste poetike me poeten;Nasia Xhemalaj

MOS HESHT KUR DUHET FOLUR.

———————————————–

Heshtja si shtrat i zi, që s’ndrron ngjyrë,

me çarçaf të zinj sterr, pambuku a mëndafsh,

dhomë e errët pa dritë, pa dritare,

ku tavanit sillen minj,

e cepave, dhelpra hileqare.

Në derë një gogol,

ta pret gjuhën fare.

Mos hesht kur duhet folur,

godit me grusht dhe një send të pagojë,

një tingull do t’lëshoj dhe ai nga dhimbja

Ti hesht?! Si s’mundesh me fol?!

Mos hesht kur duhet folur,

asaj dhome të errët mos shko kurrë,

dhe rruga në hall në qoftë se të bie,

një shkrepëse, një shkrepje dhe zjarrin vuri.