Çaste poetike me poeten;Nexhi BAUSHI
Merrmë kërcellin e bëmë lule
———————————————-
Mbrëmjeve, kur dielli përkulej si filiz pa faj,
n’atë orë vetmie të harruara ishin fatet.
Sytë pulita e mblodha të gjitha copëzat e jetës,
të gjitha ëndrrat e ëndrrave.
Mendova t’i mbledh një e nga një dhe t’i bashkoj,
por ato, ishin tharmuar si qelq muran.
Kishin humbur në mjegullat e kohës ato,
nuk munda, jo, nuk munda t’i mbledh n’grusht.
Ciflat e tij u shpërndanë, viteve të jetës.
Shumë prej tyre u tretur në terrin e dhimbjeve.
Mendova se me lëngun e shpirtit, të mund t’i ngjisja,
por ishte e pamundur, i lashë ashtu, të shpërndara.
Pa pritur një erë, një erë e marrë,
erdhi dhe m’i rrëmbeu me shpejtësi,
dhe i mblodhi ashtu tok, si vitet e jetës time,
një vegim në horizont m’u duk. Ishe Ai.
…………………………………………………………….
I’u afrova pranë dhe i pëshpërita ngadalë
-Të paktën, merrmë kërcellin dhe bëmë lule.
NB.
/www.QendraPress.com/