Çaste poetike me poeten:Vajda Dea VILA

Dhimbje e lot!

Mora lapsin që të shkruaj,

por s’më bëjnë të shkreta duar…

se një dhimbje e mallkuar,

shpirtin ma ka copëtuar…

Shpirti ,zemra janë copëtuar

për një ëngjëll, për një djalë,

dhimbja është shumë e madhe,

ta shpreh atë, nuk gjej fjalë….

Lotët rrjedhin pa pushim,

nëpër faqe rrjedhin lumë,

si të ish’ fëmija im,

e tronditur ndihem shumë….

Pse e vrave atë djalë,

o përbindësh i pa shpirt!?

Ishte engjëll i pafajshëm,

ishte yll e ishte dritë…

Ishte djalë i pa rritur,

8 vjet sapo kishte bërë.

E ndave nga gjiri i nënës

do vuaj një jetë të tërë….

Ke vrarë zemrën e nënës,

po ashtu dhe të babait,

ke vrarë dhe zemra të tjera,

të kushërinjve dhe vëllait…

Ç’qe ajo ditë që ke lindur,

o përbindësh pa mëshirë?

të ish’ përmbysur djepi i shkretë,

kështu do kish’ qenë më mirë…

Po ku je , a je o Zot?

Këtë si durove dot’ ?

Si s’ja thave atë dorë…

që vrau djalin e gjorë?

Të gjithë thonë se ka një Zot,

që do të mbajë drejtësi…

dua ta besoj dhe unë,

kur do ndodhi nuk e di…

Dua ta besoj dhe unë,

kur do ndodhi nuk e di,

dua tani sa jam gjallë,

kur të vdes s’ka rëndësi….

Nuk e di si të të lutemi.

Në heshtje a zë të lartë,

këto ngjarje kaq të dhimbshme,

mos lejo të ndodhin prapë….

Nuk e di se ç’far kam shkruar’

mendja është e turbulluar,

jam dhe shume e irrituar…

Shpirt e zemër e dërmuar….