Çaste poetike me poeten;Ylli POLLOGATI
NETËT PRES…!
————————
Ecja…
Me mua ecnin edhe retë e
mbi kokë qielli qëndronte,
si përëndi e krisur…
Dy sy të hutuar…
Një unazë e ftohtë, fshehur dikur…
Pesha e mëkatit gjunjët m’i lëkund e krahëve të erës më degdis, për tek një harres…!
Endesha…,
si i pagjumësuar qytetit tim
ku trëmbja heshtjen e plehrave të harruar duke u
njomur pellgaçeve,
ku një re të vogël dot se mbanin.
Vetja si një yll
i shkundur më dukej,
mes asaj turme të madhe,
që rrëzohet e ngrihet mbi gjethet e pabindura, stinëve të prishura…
Sa keq ndihesha!
Njeri i pikëlluar, i mallëngjyer,
një drite të pagjumtë ëndrreje,
Ku njerëz të panjohur kërkojnë t’u kallëzoj:
Përqafimin e parë..,
me atë buzëqeshje engjëllore, ku
zëmrën e saj,
skaliti dashurisë…
Një çasti sytë hap,
ku një ankthi i ngjau
dhe mbi librin pranë sulem e duarsh e marr
Lulja e thatë
më buzëqeshte mes tij
dhe me freskin e saj më çudiste…
Netët pres, të vjedh
atë që është e imja.
Ylli Pollogati@
/www.QendraPress.com/