Çaste poetike me poetin;Mark Simoni

NDREQËSI I PIANOS

———————————–

Ka kohë që pianoja e vjetër është prishur.

Vajza që i binte uli kapakun,

dhe e trishtuar iku duke qarë.

Telat janë ndryshkur ngadalë, si kavot në mol.

U shtrembëruan çekiçët e butë që u binin telave,

Ndërsa tastat u bënë të shurdhta, si gjethet e rëna në pellgje.

E thërrita ndreqësin e pianos. Mbërriti. Qe plakur shumë.

Dhe kur po ngjitej dalë ngadalë,

Mu duk se, sa herë që shputat e këmbëve të tij preknin shkallët,

Lëshonin ca tinguj sikur po ecte mbi tastierë.

Mjeshtri hyri skutave të errëta të pianos, në zgavrrat e saj.

Atje, ku dikur oshtinin qindra tinguj,

dhe ndenji gjatë.

Kur doli, qe cfilitur e rrënuar krejt,

Dhe me sytë e zmadhuar tej mase, (si një i dalë mendsh).

Më tha se,

pjanoja nuk bëhej më, mbasi ajo qe lodhur nga dhimbjet e mëdha të muzikës,

Dhe ishte çmendur krejt.

Ndaj duhej ta hiqja nga shtëpia një çast e më parë,

Sa nuk qe vonë!

Pastaj iku.

***

Të nesërmen,

Në rrugën poshtë dritares sime,

Kaloi ngadalë

Kortezhi i heshtur

Me trupin e ndreqësit të pianos!