Çaste poetike me vargjet e poetit ;Ymret Reshiti 

LULES SIME

—————————–

Gjithmonë vdes kur çelin lulet e pranverës.

Se ma kujtojnë lulen time, plagën e moçme të zemrës.

Unë nuk mund ta përballoj do të aromën e luleve tjera, të botës.

E të jetoj, pa aromën e lules sime të shpirtit,

Që më vret në çdo mars, e më ngjallë në çdo tetor.

Ngjallem. Ngjallem me pikat e para të shiut,

i përmallshëm për buzët e thara të tokës.

Sikurse malli i syve t’m’i që shkrin mbi petalet e brishta të lules sime.

Qajmë bashkë me shiun,ashtu me ngashërim.

Pa tërhequr vëmendjen e botës injorante.

Ne, dy dashnor të zhuritur në vuajtje të një dashurie,

e cila s’ka fund por ka veç fillim.

Nuk mund ta duroj pranverën me ngjyrat e bukura të luleve tjera,

të njerëzve tjerë.

Që lumturohen duke këputur lule si dhuratë për dashuritë e tyre fallco.

Kjo është krim. Kjo vetëm dashuri nuk mund të jetë.

Nuk mund t’i verboj sytë e mi të shohë ngjyra tjera, të luleve tjera

Nëse nuk e takoj ngjyrën e lules sime të zemrës,

Mbretëreshën e krejt luleve të botës.

Që e kërkojë tërë jetën, e që më braktisë tërë kohën.

Që vuajtja ime e bënë të harliset nga gëzimi me naze lozonjare.

Që më do prej se largu, e më urren nga afër.

Që kur i flas nuk më fletë, e kur nuk i flas më hidhërohet.

Lulja ime, që është dhembja dhe dashuria ime e njëkohshme

dhe e kobshme.

Prej së cilës assesi nuk arrij të heq dorë.

Si i marrë vazhdoj ta kërkojë si shpresën e shpirtit të sfilitur

në çdo tetor.

E kthehem në varrë përsëri, në çdo mars.

Së paku, bëhu gur i varrit tim e më qëndro njëherë të vetme afër.

Nuk kërkoj më shumë,

Aq sa të qëndroj i vdekur, gjatë stinëve që kanë diell e gjelbërim,

ti lul-jeta ime.