Çaste poetike përkushtuese me poeten; Rudina Muharremi Beja

VENDLINDJE

———————-

Dheu im,

Harliset n’ festë e tërë njerëzia,

skuqen ekranet

flamuj shpalosen anekënd

por Ti, s’ buzëqesh.

Më thuaj toka ime e mjaltë,

ç’të dhemb?

Të dhembin kufijtë mbi pergamena?

Të dhembin bijtë që t’ mbajnë me rrena?

Të dhembin fjalët e pathëna?

Virtytet që kalben brenda?

Ç’ të dhemb Atdhe,

apo shqiponja me dy krena?

Oh Zoti im,

S’ Të dhimbset kjo begati e hajthme

me kurmin shtrirë nën këmbë malesh

njomur përrenjsh e lumenjsh,

përkundur shekujsh në djep hallesh?

Mos vallë ka kund më t’ bukura perëndime

me jehona që vijnë përmes një fëshfërime?

A ka mëngjese që lindin si në tokën time?

Apo ndonjë det që flet me gjuhë mërmërime

si të tutë, o Ferri, Parajsa ime…

Në kraharorin tënd ballin mbështes,

aty ku Ti fsheh kaq shumë halle

sekrete, tmerre, marrëzi,

m’rreshk loti Yt,

e botës i bie qark t’kërkoj më mirë…

Po në ç’krahë mund të kem të ëmblin gjumë,

përtej murit të pafund të mjegullës,

Në ç’tjetër vend Dheu im përveç se tek Ti ?