Çaste poetike te së shtunës me poetin;Reshat Badallaj- Zhuriani
BURGU
—————–
Këmbë e duar me zinxhirë m’i lidhët
Violina këndonte dhimbjen
Plaku qau me telin e hollë të lahutës.
Ma vodhët lirinë hajnisht
Më plasët dheut pa dyshek e pa jorgan
Më therrët trupin me hanxhar e jatagan.
Më ndaluat t´i ledhatoja…
Flokët e mëndafsha të fëmijëve
Nënës i´a ngritë buzëqeshjen
E këputët një lule të bukur nga kopshti
Bilbili u bë memec
Dielli qau trishtimin
Hëna nga Jugu i dha forcën e shpresës!
Me yjet që po shndrisnin në errësirë
Lemeri mori dushmani
Klithma dhimbjesh dëgjoheshin nga thellësia e ferrit
E vramë përgjithmonë!
Si deti i trazuar gjëmoi nëna:
Kush të vrau o bir!?
Jo, se të pafuqishëm janë katilat
Ditë te bardhë s’kanë për të parë!
Ikën si qelbësirë per korba.
y nënë po të këndojë te varri Se fituam faqebardhë!
Gjitnmon te varri do të vi
Dhe do këndojë për Lirinë…
& & & &
Vetmia
—————————-
Në majë të bjeshkës ku toka është më afër qiellit
E yjet duken sikur i prekë me dorë
Atje jam shtrirë, në barin e pashkelur dhe shikoj.
Shikoj hënën e verdhë e të lodhur.
Atje mendoj të prehem një ditë.
Varri im nën hijen e një peme ku bilbili të këndoj
Këngën e shkruar ; epitaf mbi gurin pa emër:
« Këtij shtegtari të degdisur i këndoj;
I këndoj natyrës, kombit, flamurit.
I këndoj të parëve; etërve në lashtësi. »
Qielli do derdh shi atje, do t´i lag degët
E do ngrijnë pemët në Veri.
E dielli do pyes;
“Në ç’vend e paska bërë varrin ky i humbur ?
I”. Atje, ku gjethet jeshile nuk vdesin në dimër dhe as në verë…
I ulur me kokë në libër lexoj poetët dhe shkrimtarët e Rilindjes,
shikoj yjet në qiellin e kthjellët si uji bilur dhe flas me ta.
Nuk dua të dëgjoj të lehurat e qenve me dy këmbë
që i ndjekin bishtdredhurat nëpër shtëpi publike!!!
Dua të jem i vetëm,i shtrirë në blerina të bjeshkëve
të thella, të dëgjoj zërin e bilbilave, të ndiej aromën e luleve në Pranverë.
Vetëm hënën ta kem dëshmitar të përvuajtjes sime
Dëshmitare për çka kam parë në këtë jetë.
Buzëqeshjen ma ndali djali, nëna e motra,
Kur korbi i vdekjes hyri brenda…
E unë këngën e trishtimit dua të këndoj
Vetëm, në vetmi nën hënë
E ti thyej telat e lahutës
Nuk dua të sillen rrotull meje lakejt ,hijenat,çakejt…
Lugetërit nuk i duroj dot,
Ata të sillen varreve dhe të plaçkisin
Ata të vdekurit nëpër varre të qetë nuk i lënë.
Batërdi bëjnë nën çati, duke përplasur kusi e tepsia.
Nuk i dua këta shpirt katila!
Ndaj, dua të jem vetëm.
Në shpirt e dua vetëm një yll të Jugut,
Eh, nuk e di pse?
Herë del në qiellin e hapur, e herë humbet
nga retë e dendura të Çamërisë!!!
Atje më pushoftë shpirti një ditë,
Në prehrin e saj të më bëjë lisi hije… Me rrënjët e lëshuara thellë
