E hëna poetike me poeten;-Dije LOHAJ-

MES MIRAZHIT GRI

——————————–

Sërish po më thonë, rri urtë,

Si dikur, kur më lanë në një dhomë

Me një copë dritare kah dielli,

Tek donin të ma ndërronin burimin,

E qenësisē sime…

Sërish po më japin ushqim kafshës,

E me shigjeta të zbukuruara të përtejkohës,

Po ma varrosin qenësinë duke më thanë:

– Rri urtë, e këto thika që po t’i ngulim,

janë të lirisë.

Prapë, po më thonë mos qaj,

As nga ky coptim hartash që kur të kthehemi

Të mos e njohim as vetveten…

Të mos të të shohim,

As kopshteve të përgjakura,

As rrathëve të ferrit,

Që të mos i thyesh rregullat.

Për të mos parë

Pëlhurën e mugët të fjalës,

Që po i shtrinte flatrat, mirashi gri,

Në turma të ndyra njerëzish

Që veç dëfrehen,

Mbi lëkurën e tokës sime

Që fshikin vitet e kërrusnin kurrizin,

Në humbëtirën e mekur

Të mbikohës së zymtë.

Dhe unë rri urtë,

E paplotnume

Po, më shumë mend nuk mbaj.

//ëëë.qendrapress.com/ ————————————————–