E mërkura poetike me poeten:Trandafile MOLLA
E madhërishmja përmendore
————————————————
E mora përsëri veprën në dorë,
rilexoj dhe njëherë romanin “Nëna”,
me vargun lotët e nxehtë bënë kurorë,
me sytë e saj të trishtë vajtoi dhe hëna.
Kurorë të artë, por mirë nuk e kuptova
për Maksim Gorkin a për vetë hënën,
mora hov drejt qiellit të hapur, fluturoja,
t’a rrëmbeja nga kryet e gjeniut për Nënën.
Nuk e di pse hëna m’u duk kaq e zbehtë,
ashtu pa shpirt, pa jetë e asnjë pikë gjak
mos vallë aty ishte Nëna, heroina vetë
që birit i foli dhe kur ai u rrëzua në prag?
Ai u rrëzua me zemrën e saj në duar,
që e vrau ai vetë, pa mëshirë, si katil
por prapë psherëtima thellë, përmalluar:
-Oh kujdes, mos m’u vrave more birë?!
U vrave bir, e mjera unë, më raftë pika,
çohu të jap loçka dorën, në gji mbështetur
por biri vdiq në vend, i tmerruar nga frika
sonte nëna me vdekjen është përpjekur.
Bir, mos u vrave shpirt, të pastë nëna
atë mbrëmje retë e zeza derdhën vaj,
shkrimtar, në shekuj të lartësohet fama
mbetesh simbol i kolanës, nga emri i saj.
Ah, moj nënë, sa herë vritemi, thërrasim
kur jemi sëmurë psherëtijmë, ku je nënë
për ty nuk ka vdekje, s’duhet të të humbasim
ti je diell i artë dhe kur nata nuk ka hënë!
Për nënën të gjithë në jetë janë përlot,
është më e madhërishmja përmendore,
ajo që vetëm lind dritë e fal jetë në botë,
me vargun tim pagëzova këtë kurorë.
/www.QendraPress.com/
