Fryma poetike e së mërkurës me poeten;-Hyrije JUSUFI

KOHA IME

———————-

Nga dhimbja e vetmisë

Më kallen dejet e zëmrës

Se tash kam kohë më shumë të jem në kraharorin tënd,

Nuk iku me brishtësinë mëngjesit që frymën ta merrte,

acari i janarit zgërdhihej me mua,

më kafshonte buzët

rrugëve të zymtësisë për mbijetesën në qytetin e ftohtë akull

me terrin ditëve të shkurtra dimrit

m’përcillte frika e natës hajdute që e ndija shpesh se po i vjedh më të mirën shpirtit…

Një copë trishtimi plasaritte nervat e trurit

e ikja ime

mëngjeseve merrte dhimbjen me vete…

Për të kthyer mbrëmjeve vonë me ndjenjën e gruas punëtore

Asaj që do ti plotësonte vrimat e shpirtit të paaftësisë

e kohës sate kafshoje dhimbjen me trishtim!

Ofshamat e ankesat që ishin bërë si kullë braktisur djegur,

në litarin e persekutimit

Po nga ato edhe pikëloti avullohej e riga e shiut derdhej

e prapë shkrumb shpirti

Nuk e dija stacionin tënd të fundit …

Paafatësisa e biletës për rrugën e nisjes do merrje çmimin e përdalë të kohës me mashtrimin zvarrë…

Të rrugës mbrapa për të pasë jetë…

Provo të shikosh Diellin në sy!

Natën yjet me hapin mbështjellin Hënën në përqafim!

Gjykimin do ta pres këtë botë

Atje dua të shkoj pa asgjë,

do lë “amanet”

Nuk e dua as qershafin e bardhë e as fustanin e nusërisë,

Pa asgjë ju lutem

Ashtu lakuriq si lindja …!

Ta dish

Kam tash ditën time !

Ditarin e dramës do e lozin aktorë prestigjioz

Skenari “koha ime”

Dua ta mbyllë si fletë të bardhë

Sterile!

/www.QendraPress,com/