Jemi mësuar aq shumë të përpiqemi të “rregullojmë” gjithçka.Shkruan;Mirlinda Latifi
Prindërit, mësuesit, institucionet fetare, udhëheqësit politikë dhe shoqëritë tona funksionojnë të gjithë nën besimin se jeta ka të bëjë me rregullimin, përmirësimin dhe përpjekjen për një shtet ideal. Në momentin që mendjet tona të pastra të fëmijërisë u mbushën me besime dhe gjykime në lidhje me jetën ishte momenti që ne fillojmë të bëhemi rregullues njerëzorë në vend të be-inges njerëzore. Në vend që ta takojmë jetën ashtu siç është, ne fillojmë ta shohim jetën përmes një lente të “kjo është mirë” dhe “kjo është e keqe”.
Në vend që të shohim ndërlidhjen e gjithçkaje, ne filluam të mendonim në një mënyrë lineare, të ngurtë dhe mekanike për jetën. Sigurisht, ndërsa kjo ishte e nevojshme për rritjen tonë evolucionare, ajo në fund të fundit na pengoi aftësinë për t’u hapur ndaj jetës, dhe na inkurajoi që vazhdimisht të qëndronim afër gjithçkaje përreth dhe brenda nesh. Një nga përvojat më të mëdha nga të cilat izolohemi në jetë është ajo e vuajtjeve emocionale. Kuptohet, është instinkti ynë primar për të shmangur atë që na dëmton. Dhe mënyra numër një për të shmangur vuajtjet tona emocionale – ndërsa në të njëjtën kohë besojmë se kemi të bëjmë me të “me efikasitet” – është duke u përpjekur ta “rregullojmë” atë.
Kërkimi i përjetshëm për të gjetur një ilaç emocional Ne përpiqemi të rregullojmë ankthet dhe vuajtjet tona emocionale në një mori mënyrash. Ne përpiqemi të rregullojmë vuajtjet tona emocionale në mënyra vetëshkatërruese, të tilla si përmes drogës, alkoolit, ushqimit dhe varësive të tjera. Ne e quajmë këtë “duke shmangur” ose “mpirë” dhimbjen. Dhe ne përpiqemi të rregullojmë vuajtjet tona emocionale në mënyra të inkurajuara dhe të pranueshme nga shoqëria, siç janë leximi i librave të vetë-përmirësimit, shkuarja në seminare dhe vizita e psikologëve. . Mënyrat e përshkruara nga shoqëria për të trajtuar dhimbjen janë shumë të dobishme dhe të rëndësishme. Unë absolutisht i inkurajoj njerëzit të shkojnë në këtë rrugë nëse u thërret atyre. Por ndërsa këto mënyra të përshkruara nga shoqëria na ndihmojnë të menaxhojmë, kuptojmë, lirojmë përkohësisht dhe përballojmë dhimbjen, ndonjëherë që të mund të funksionojmë plotësisht “normalisht” përsëri, ato në asnjë mënyrë nuk “rregullojnë” vuajtjet tona emocionale. Dhe përveç kësaj, a nuk është kjo arsyeja pse ne i lexojmë dhe dëgjojmë të gjithë këta specialistë në radhë të parë: për të gjetur një lloj ilaçi, një lloj “rregullimi” të përhershëm për vuajtjet tona emocionale? Por nëse keni qenë në sferën shpirtërore të vetë-përmirësimit për një kohë, do të kuptoni se kërkimi për të rregulluar dhimbjen tuaj, për ta bërë veten të plotë përsëri, nuk ka të mbaruar. Sigurisht, ka shumë mjete të shkëlqyera atje, por asnjë prej tyre nuk duket mjaft i mirë. Përndryshe, pse do të vazhdonit të lëviznit nga libri në libër te mësuesi në mësues?
Rreziku i përpjekjes për të “rregulluar” vuajtjen tuaj emocionale Në marrëzinë tonë të pafajshme, ne besojmë se është e mundur të “rregullojmë” vuajtjet emocionale, ashtu si është e mundur të rregullojmë një makinë të ngrënë ose kabinet të vjetër të kuzhinës. Ne besojmë se nëse shohim mjaft fort dhe provojmë shumë teknika të ndryshme, më në fund do të gjejmë “rregullimin” e përsosur për të gjitha problemet tona. Ky kërkim na çon në qarqe dhe mund të vazhdojë për shumë vite, madje edhe tërë jetën. Por në fund të fundit, ne përfundimisht dëshirojmë më shumë. Dhe është kjo etje e përjetshme për një “rregullim” që na çon drejt varësisë shpirtërore. Ajo që na mungon gjatë rrugës është se sa më shumë që përpiqemi të rregullojmë vuajtjet tona emocionale, aq më shumë ankthi ynë thellohet dhe rritet. Sa më shumë që përpiqemi të rregullojmë dhe riparojmë veten, aq më të thyer ndihemi. A nuk është një paradoks i çuditshëm?
Çfarë ironi. Arsyeja pse është e pamundur që ne të “rregullojmë” vuajtjet emocionale është se vetë akti i përpjekjes për të rregulluar dhimbjen tonë e bën atë më keq. Vetë akti i përpjekjes për të ndryshuar atë që po ndiejmë është një formë e rezistencës dhe sa më shumë që rezistojmë, aq më shumë vuajtjet tona vazhdojnë. Sa më shumë që të mendojmë “Unë nuk duhet të ndihem në këtë mënyrë, duhet ta ndryshoj këtë”, aq më thellë e shtyjmë dëshpërimin tonë. Dhe sa më thellë të dëshpërohemi, aq më intensivisht ne kërkojmë një rregullim të problemit tonë!!
Top of Form
Bottom of Form
qendrapress.com.
