Çaste poetike me poeten;-Shqiponja Arshi VEIZAJ

Zogu dhe vajza..

——————————–

Një zog I vogël me krahë të plagosur

Në rrugicën e shurdhet ikte si I marrosur

Nga dhimbja po tretej ,gjaku I pikonte

Një ndihmë të vogël pak ilaç kërkonte

Në një portë të artë trokiti pa ndalë

Një zonjë e bukur, I zbriti ato shkallë

Dhe zogu I mitur donte ti thoshe një fjalë .

Se donte të hante zjarri I digjte ballë

Të lutem më ndihmo pak lëmoshë kërkoj

Nga sytë rrëshqasin të vuajturit lot

Mbi pllaka e arta e lanë një njollë

Dhe zonja e krekosur tërë inat psherëtiu

Duke shtytur derën e Duke pështyrë

Nuk kishte dhimbje më të madhe

I prekur sa më s’ka ju shua ajo

Shpresë

I vrarë I vetmuar , në rrugicën çalë,

 çalë nga dhimbja e fjalës

tani ishte më I vrarë rrugicën e shurdhet ikte

Tek nje kasolle u ndal zëri I tij

I mekur nuk kishte më

fjalë një vajzë e vogël shtyu portën e drunjtë

me të shpejt I dha dorën

e ngriti ngadalë. Eja vëlla eja që të

 mjekoj kranë dukesh shumë

I lodhur të të ftojë pakë ballë se po

digjesh zjarr, ti I rraskapitur pa dyshim

Po të bëj pak cuk,?

bukë dhe krip vëlla se

po rrojmë në mjerim se kjo botë na la jetim

Dikush pati pasurin ,I varfri një shpirt të mirë,

 dhe shpirti mirë s’kërkon shpërblim…

/QendraPress/