Çaste poetike me poeten:-Principesa SOFIA

Një dashuri që sfidoi Boten”

—————————————-

Pasthirmat e Shpirtit)

(Detikim)

Jeta ime deri atëherë kishte qenë bardh e zi…

një film i thyer, ku ngjyrat mungonin,

ku shpresa dukej se kishte ikur përgjithmonë.

Derisa u shfaqe ti… si një dritë që hyn

papritur nga një dritare e harruar.

Ti, djali me hijeshi, me flokët kaçurrela

që vallëzonin mbi ballin tënd,

me sytë që nuk shihnin veç trupin tim,

por depërtonin drejt shpirtit tim.

Qerpikët e tu të gjatë, sikur t’i

kishte pikturuar një engjëll,

më shikonin me një butësi që nuk kisha

përjetuar kurrë më parë.

Unë, një grua e plagosur nga

një martesë e dështuar,

me zemër të shkatërruar,

 me besim të humbur,

s’kisha më sy për askënd.

Mbeta vetëm me vajzën e vogël në krahë,

ndërsa djemtë mi i mori jeta, i mori i ati…

dhe shpirti im u gjunjëzua përsëri.

Por ti nuk u largove kurrë.

Çdo ditë vije aty ku unë punoja,

më shihje me dashuri, me durim,

si të doje t’i shëroje një

nga një plagët e mia.

Kur të pyeta për moshën,

 nuk më the të vërtetën –

unë mendova se ishe më i madh, më burrë –

por nuk kishte rëndësi,

sepse burrëri është shpirt, jo numra.

Pak nga pak,

me ngulm, me zemër, me ngrohtësi,

arrite të fitosh besimin tim.

Ti u bëre mik, u bëre shpatulla ku mbështetesha,

u bëre pjesë e problemeve të mia,

u bëre loti im, buzëqeshja ime, shpresa ime.

Nga dhimbja dhe nga malli,

lindi historia jonë…

një dashuri e vërtetë,

një dashuri që u përfol, që u gjykua,

sepse ishe një djalë i ri

dhe unë një grua me fëmijë, me vite më tepër.

Por ç’rëndësi kishin fjalët e botës?

Kur dashuria është e pastër,

ajo nuk pyet për vite, nuk pyet për paragjykime.

Ne jetonim si në përralla.

Udhëtoje, më merrje me vete,

më bëje të ndihesha sërish e gjallë.

Çdo ditë e më shumë të doja,

edhe pse qetësia shpesh na mungonte.

Erdhi dita jonë e shenjtë,

20 gushti… një premtim i pashkruar mes nesh.

Dhe pas pak, më 30 gusht 2002,

Zoti na dha dhuratën më të bukur:

princin tonë të vogël.

Një engjëll i lindur nga dashuria,

që mbart emrin dhe fytyrën tënde,

një pasqyrë e asaj çfarë ishim ne të dy bashkë.

Na gjykuan,

na rënduan me fjalë të ashpra,

por dashuria jonë i sfidoi të gjitha.

Sepse kur ndjenjat janë të vërteta,

asgjë nuk i ndal,

asnjë planet, asnjë uragan, asnjë gjykim.

Ne u deshëm përtej kohës, përtej botës,

dhe ky është triumfi më i madh i shpirtit tonë.

/QendraPress/