Çaste poetike me poeten;-Elmije AJAZI

Simfonia e Diellit dhe Hënës

——————————————

Unë jam Dielli,

flakë e zjarrtë që thyhet mbi qiellin,

që ndez çdo copë toke, çdo frymë ajri,

dhe çdo horizont dridhet nën rrezet e mia.

Ti je Hëna,

pak ndriçon, heshtur dhe misterioz,

si një sekret i natës që mat kohën,

që ecën ngadalë mbi detin e pafund.

Ne jemi dy forca të kundërta,

dy shpirtë që nuk mund të bashkohen.

Unë digjem, ti ndriçon pak;

unë flakë, ti hije.

Dita jonë dhe nata jote janë cikle që kurrë nuk përplasen,

por që bashkë mbajnë peshën e ekzistencës.

Gjithësia di sekretin tonë:

përse dy shpirtë që mund të ndriçojnë botën

nuk mund të jenë kurrë bashkë.

Ti je heshtja që mat errësirën,

unë jam flaka që thyhet mbi çdo horizont.

Në këtë lojë të dritës dhe hijeve,

secili ecën rrugën e vet,

por secili ndriçon dhe thyhet për të tjerin.

Ne nuk u bashkuam kurrë,

por jemi të pandashëm në kontrastin tonë:

dita dhe nata, zjarr dhe hije,

dy shpirtë që ecin mbi qiellin e pafund,

ndarë, të ndryshëm,

dhe të lidhur në mënyrën më të thellë shpirtërore.

Dielli digjet, Hëna ndriçon pak,

yjet heshtin dhe universi di arsyen tonë:

dy shpirtë që mund të ndriçojnë botën

nuk mund të jenë bashkë,

por ekzistenca e tyre bashkë

formon simfoninë më të fuqishme,

një ritëm i pafund,

një balancë kozmike,

një kontrast që mbart shpirtin e gjithësisë.

/QendraPress/