Çaste poetike me poetin;-Luan MEMA

Vjeshtë e Dashuruar

———————–

Kjo vjeshtë e dytë, pa ty, është zbehur,

ka humbur të gjelbrën dhe bukurinë.

Një klorofil shkon — një tjetër vjen,

si ngjyrat që kërkojnë dashurinë.

Ky diell tetori, pa ty, është plakur,

të trishtë dritën ai e derdh.

Një rreze shkon — tjetra vjen vakur,

oh, ikin, ikin, pa flakërim.

Pa ty s’lulëzon as trëndafili,

pa dritën tënde argjendore;

në çdo gonxhe s’po shoh më

petalet e bukura engjëllore.

S’po shoh më sytë që ndeznin natën,

dhe digjnin butë, por jo si zjarr —

si atëherë, në kohën e dashurisë,

kur më shikoje pa u ndarë.

Një shpirt që s’di më të ftohet,

u dogj, o flakë, u flakërua!

Dhe aty, në ëndrra të qeta,

më shfaqesh ti — e dashuruar.

O ti, moj vjeshtë argjendore,

a mund ta kthehesh atë gjelbërim?

Oh, po të jetë e vërtetë,

do ftoja miken plot shkëlqim.

Nga malli i madh i dashurisë

do derdh në ndjenja vargun tim;

se në shpirt të kam, ta dish —

dhe do shuaj zjarrin pa mbarim.

/QendraPress/