Fryma poetike e së dielës me poetin:-Fatmir TERZIU
SHQIPONJA
—————————
Celulari pushoi. Fjala e fundit
një përzierje puthjesh të largëta,
gjerbje loti,
po mbaroja draftin e plotë të studimit
dhe e nesërmja, sikurse dëbora,
ishte koha,
sprova e provimit.
Ime shoqe ndiqte me kujdes qepallat e fëmijëve,
po korrigjonte punimet e nxënësve të saj të rrinj,
ndërsa mendja i thurte modele për ditën e nesërme
mbi një album me fotografi,
(shpirtrat dhe identitetet kanë një lidhje të epërme)
herë bardhë e zi,
herë ngjyra – ngjyra.
Nata ra. Duart e mia ngrinë
duke prekur fytyra
nga koha e Gentit, tek Teuta
e mbretërit si mbretër në momente të tilla
vinin e iknin nëpër hendeqe të ngushta,
kolona të fryra.
Dilte një panoramë e kuqe
në hapësirën e mbetur
dhe shtriqej mbi tryezë
duke u përpjekur
të kapej nga dritarja e mbyllur drejt
mbi diçka të heshtur
që fluturoi e qëndroi krahëhapur mbi derë.
Kthetrat bënin lëvizje të shpejta.
ato ishin të zeza,
si pjesa e brendshme e kokës sime atëherë
që kishte hyrë mbi atë studim me të thella,
ndërsa fap, tashmë e kisha përballë,
e rrënjët po bëheshin një, nga thela-thela.
Faqet që ktheva,
ma pikturuan babanë,
tingëllonin si krahë.
„Shpirti është një shqiponjë,“ tha im Atë,
zbriti dhe më puthi në ballë,
kaq e pat,
ëndrra u bë e vrullshme: letër dhe laps
u pikturua diçka e rrethuar me thekë,
si një piedestal i lartë,
me zemrën time të shpuar dhe duke rrjedhur gjak,
(po skuqej dëbora)
në rrënjë, në degë, derin në majën e fundit lart
mbahej fort, dykrenore, Shqiponja.
Zgjimi ishte i bardhë!
/QendraPress/
